Daar zijn we weer!

Na de trekking in Luang Prabang en onze avonturen met de Gibbon Experience, hadden we wel even genoeg jungle gezien en besloten we via het noorden van Laos naar Vietnam over te steken. Dit is nogal een ongebruikelijke route en dus was er weinig (lees: geen) informatie te vinden, maar wij wilden wel even weg uit de toeristische sleur dus besloten het erop te wagen. Nou dat hebben we geweten!

De enige bus richting Vietnam ging om 8 uur 's ochtends naar Oudomxay, waar we dan om 15 uur de volgende bus richting de grens konden nemen. De eerste busreis zou vijf uur duren werd ons verteld, dus zelfs met wat ingecalculeerde vertraging zou de overstap goed mogelijk zijn. Maar helaas leerden we die dag een belangrijke les (die we eigenlijk ook al op de slowboat ervaren hadden): je hoeft in Laos niet te vragen naar de geschatte reistijd, want je bent hoe dan ook dik tien uur onderweg! Dus ja hoor, ergens tegen de avond arriveerden we in Oudomxay en waren we gedwongen om een slaapplekje te zoeken in deze ongezellige, vieze industriestad.

Maar de volgende dag stonden we weer met goede moed op het busstation, want er bleek een rechtstreekse bus naar Dien Bien Phu (grensplaatsje in Vietnam) te rijden. Nou rechtstreeks is in Laos een ruim begrip, het duurde al ruim een uur voordat we de stad uit waren, omdat er overal en nergens mensen of tassen of dozen in- of uitgeladen dienden te worden. De hele bus werd volgestouwd met allerlei zooi, en natuurlijk een paar kippen, waardoor ik met m'n lange benen zo'n beetje in m'n nek zat. Erg comfortabel dus, vooral als je weet dat de weg bestaat uit een eindeloze reeks van haarspeldbochten en ongeasfalteerde zandweggetjes vol kuilen en bulten, er leek geen einde aan te komen

. Maar wij besloten de befaamde laid-back houding van de Lao over te nemen: verstand op nul en gewoon afwachten!

In een klein plaatje halverwege de route kwamen er opeens nog twee falang (= Westerse toeristen) ons busje in! Super gezellig natuurlijk, een paar Engels-sprekende lotgenoten! Ook zij hadden al uitgebreid kennis gemaakt met het openbaar vervoer in Laos: ze hadden die ochtend al om 5 uur klaargestaan voor de bus, die dus pas om 13 uur bleek te arriveren! Ook kwamen zij met het beangstigende verhaal dat de grenspost om 16 uur dicht gaat en dat er dus regelmatig mensen in de bus moeten slapen totdat de douane weer opengaat. Onze laid-back houding verdween natuurlijk als sneeuw voor de zon!! Gelukkig kwamen we ondanks alle tussentijdse vrachtjes net om 16.05 aan bij de grens en konden we gewoon in Vietnam overnachten (totale reistijd, niet verrassend, 10 uur).

Onze nieuwe vrienden, een Zwitsers homostel, hadden er het volste vertrouwen dat onze laatste busreis (8 uur naar Sapa) gewoon volgens planning zou gaan; Vietnam is immers veel beter ontwikkeld dan Laos! Maar ook hier bleek de gouden 10 uurs-regel weer van toepassing met dank aan allerlei wegwerkzaamheden en (heel goed voor de sfeer in de bus) een lading vol kotsende Vietnamezen

.Maar gelukkig konden we nog steeds lachen toen we uiteindelijk in Sapa aankwamen!

Gelukkig nu even geen busreizen meer, maar lekker op de scooter de omgeving verkennen! Sapa ligt midden in de bergen en wordt omringd door kleine dorpjes waar allerlei soorten etnische minderheden wonen (ik heb niet veel foto's gemaakt, maar google op Black Hmong, Red Dao etc voor de plaatjes!). Super leuk om door de bergen te touren en bij die dorpjes te gaan kijken, maar helaas hadden we een klein dingetje over het hoofd gezien: in Sapa is het koud!!

We wisten wel dat het kouder zou zijn ivm de ligging op 1800m hoogte, maar we dachten aan 'kouder dan in Bangkok', oftewel 'kouder dan 38 graden'. We rekenden niet op vrieskou, mensen in lange broeken (die we niet eens bij ons hebben!), truien, ijsmutsen, warme chocomelk en gluhwein!! Het leek wel een wintersportdorp, wat een bizarre kennismaking met Vietnam!

Dus snel een warme trui en sjaal op de markt gekocht en extra dekens bij de receptie gehaald! Uiteindelijk had het wel wat, zo'n gezellig sfeertje rondom de open haard en onder dikke dekens kruipen terwijl jullie in Nederland heerlijk in het zonnetje op het terras zitten.

Maar de rest van Vietnam lonkt, dus vertrekken we vanavond met de nachttrein richting de hoofdstad, Hanoi! Ik hoop dat deze reis wat soepeler verloopt dan onze avonturen in de bus, maar hier in Azie weet je het nooit...

Veel liefs!

ps. de filmpjes van de Gibbon Experience staan onder het kopjevideo's